© Rootsville.eu

Nuit du Blues de Charleroi #23
Festival
Ancienne Abbeye de Soleilmont Fleurus (08-06-2019)

reporter Marcel & photo credits: Rootsville


info organisatie: Nuit du Blues de Charleroi
bands:
Curtis Saldago (US) - Roland, Stevo, Tsubasa & Tim San Gang - Dalva - Sebastien Hogge Quartet
bands: Mike Sanchez (UK) - The Thomas Henry Orchestra - Thyle's Band

© Rootsville 2019

Michel Roccetti
(29-12-1958 - 29-09-2018)

© unknown

Bij onze zuiderburen van Charleroi zijn ze ondertussen ook al aan hun 23ste editie toe. Te zeggen dat ik pas vorig jaar mijn eerste bezoek aan dit sympathieke festival heb gebracht. Nu toch wel de schade inhalen met alweer een zeer fijn programma. Deze editie is echter niet echt een feesteditie, maar wordt opgedragen als een soort “In Memoriam” aan de vorig jaar jammerlijk genoeg overleden Michel Roccetti, grondlegger van het festival.
Aanvankelijk was het wat onzeker of het nog zou doorgaan, maar men heeft de schouders onder het project gestoken als “hommage” aan Michel en is deze 23ste editie een feit. Knappe locatie daar op de terreinen van de oude abdij, deels op een groot podium tussen de ruïnes deels in de circustent van de aldaar aanwezige circusschool.

Ondanks het niet al te bestige weer, serieuze windstoten onder weg maar gelukkige nog geen regen,  trokken we richting Fleurus, een bluesman laat zich niet ontmoedigen door wat druppels water en een beetje wind... Echter had het onzekere weer waarschijnlijk wt volk tegengehouden want er was , toch in het begin, niet veel volk komen opdagen.

De eerste band ging van start in de tent. Belgisch naar goede gewoonte en met deze The Thyles Band, een ontdekking die ik deed bij monde van hun laatste cd “Groovy Devil Woman” die begin dit jaar uitkwam. Deze band bestaat uit Robert Vanderschueren (Gitaar en zang), Yvan Ducheyne (Harmonica en zang), Philippe Debroux (Gitaar), Frédéric Assy( Bas) en Pierre Damm (Drums). En laat ze nu hier aanwezig zijn om deze, toch wel aangename cd, aan het grote publiek voor te stellen. Goed idee van de organissatie. Tent vooral gevuld met familie en vcrienden en de die hards die alles van in het begin wilden meemaken. Leuke set met songs als ‘No Fight Tonight’, ‘Shake It’, ‘Groovy Devil Woman’ of ‘Boogie Thing’. Leuk begin van de dag.

Van de tent naar het hoofdpodium voor de eerste act aldaar, Sébastien Hogge Quartet. De man, een Belgische gitarist, werd sterk beïnvloed in geluid en groove door SVR, maar ook door mensen als Howlin Wolf, Elmore James en Muddy Waters. In zijn carrière bewandelde hij niet alleen de bluespaden maar ook die van de rock, funk en jazz. Vandaag stond hij niet alleen, maar werd bijgestaan door Antoine Dawans op trompet, Jean Derby op de bas en Lionel Aquilina op drums. Voor mij een totale nieuwe ontdekking want persoonlijk had ik nog nooit van deze gast gehoord. Veel blues kwam er niet aan te pas en veel zang ook niet. Een volledige instrumentale set gespeeld door 4 topmuziaknetn die duidelijk jazzy geschoold zijn. Een mix tussen jazz en funk met een toets Miles Davis. Ze boden ons dingen aan als ‘Little Blues’, ‘Rock The Zoo’”, ‘Grandma’, ‘Tiger Biker’ of ‘Harlem By Night’. Af en toe kwamen er de nodige danspasjes bij en ontdekte men een snuifje calypso in de muziek. Muzikaal van hoogstaande kwaliteit maar niet echt “my cup of tea”.

Terug naar de tent dan, voor meer gekend volk met de Thomas Henry Rockchestra, het project van Tom van de Reydt en Henk van der Sypt. Een bluesrock duo met ballen en op speed. Iedereen die deze twee al aan het werk heft gezien, weet waar ze zich kunnen aan verwachten. Covers met meer dan een eigen twist, stevig en met veel adrenaline gespeeld.

Er was al een pak meer volk, want het klein tentje zat bijna tiot aan de nok gevuld. En gelijk hadden ze met dit Antwerps duo speelde de pannen van het dak. Met ‘Up Around The Band’ van CCR werd onmiddellijk duidelijk wat vlees men in de kuip had en zat ook de sfeer er goed in. ‘Bad Case Of Lovin You’ dat perfect overging in ‘Born To Be Wild’ leidde ons naar een soulmix om “U” tegen te zeggen. Wat te denken van ‘I Feel Good’, ‘Sex Machine’, ‘Shake Your Moneymaker’, ‘Hold On I’m Coming’ ‘Soul Man’ om te eindigen met ‘Play That Funky Music’ van Wild Cherry. En ondanks de technische problemen van Tom kon dat de pret niet drukken.

Tweede band op het hoofdpodium is de band Dalva. Nou moe, dat is nog meer dan een onbeschreven blad voor bibi... Dit project onstond tussen Rennes en Brussel en ze omschrijven hun muziek als “blues from an urban desert”. Een genre dat blues verbindt met al zijn Afrikaanse roots in een pittige rocksaus. We’ll see zei den blinde... Wat opzoekwerk op het interent leverde mij al een idee op en , laat ons eerlijk wezen, dit klonk niet slecht. Maar er is nog een groot verschil tussen een video op Youtube en een live ervaring. Afwachten dus.

De band bestaat uit Camille Weale (zang), Marolito (gitaar, dobro en banjo), Julien Beghain (drums), Mike Delaere (bas) en Erwan Salmon (sax) . De band kwam een nieuwe cd voorstellen getiteld ‘Rails’. Het begon wel allemaal wel goed met af en toe wat poëzie teksten tussen de songs zoals ‘Dust’, ‘Intoxicated Man’ , ‘Bluebird’, ‘Rainin’ of  ‘Me And The Devil’. Langzaam aan echter begon de verveling toe te slaan. Goede muzikanten, dat wel en een zangeres met een goede stem, maar weinig variatie vond ik in hetgeen er werd gebracht.

Tom en Henry mochten dan nog een tweede set afwerken in de overvolle  tent alvorens wij terug naar het hoofpoium konden trekken voor een toch wat speciaal project: Roland, Stevo, Stubasa & Tim San Gang. Onze nationale held Roland, heeft zich omring door Steven De Bruyn (harp), Stubasa (taïko & Koto) en Tim Ielegems op gitaar. Een première voor franstalig België blijkt, persoonlijk heb ik geen weet van een gelijkaardige optreden in Vlaanderen, maar kom, ni neuten. Altijd mijn twijfels bij die projecten van Roland, ofwel héél sterk ofwel vervelend.

Het sterkste moment was toen een zeer emotioneel en tot tranen toe bewogen Michel Gerard een hulde bracht aan zijn overleden goede vriend Michel Roccetti. Mijn  nieuwsgierigheid naar het nieuw project was gauw over na de eerste twee, lang uitgesponnen muzikale nummers. Redelijk experimenteel allemaal en psychedelisch. Het derde nummer was dan toch een bluessong  wat we ook kunnen zeggen van ‘Big In Japan’, hierna heb ik het echter opgegeven en ik was niet alleen want ik zal verschillende mensen richting circustent trekken voor de volgende act. Ik ben zeker dat dit optreden een aantal mensen kon bekoren, maar jammer genoeg hoorde ik daar niet bij.

Laatste om aan te treden in de tent was Mr Mike Sanchez, de Engelsman met de “ultrabite smile”. Piano en duivelse boogies moesten de tent tot in de nok in vuur en vlam steken. Geen band mee deze keer, just the man and his piano. En wees maar zeker dat hij hier het vuur aan de lont heeft gestioken met zijn aanstekelijk boogies en old school rock ’n roll. Een pak dansers voor het podium en zelfs zijn persoonlijke go-go girl. Zeg nu zelf met songs als ‘ Boppin’ and Rollin’, ‘Highway 16’, ‘Drinking  Beer’, ‘Rocket 88’, ‘3 months, 3 weeks, 3 days’, ‘House Of Blues Lights’ of ‘Blueberry Hill’ van gouwe ouwe Fast Dominio, kan je moeilijk de beentjes stil houden. Meer dan genoeg ambiance in de keet en na Tom Henry één van de topmomenten van de dag.

Om af te sluiten, een man van groot formaat. Oprichter van de Nighthawks in het begin van de jaren 70, eerste zanger ooit bij de Robert Cray Band, lid van de fantastische formatie Roomfull of Blues en zanger/harmonicaspeler bij Santana, jep, we hebben het hier over Curtis Salgado. De man komt een compilatie brengen van 50 jaar carrière. Samen met hem de uitstekende gitariste en zijn vaste begeleider sinds 2015, Alan Hager. Samen hebben ze trouwens de knappe cd ‘”Rough Cut” in elkaar gebokst. Op drums is ook Fabrice Bressouat van de partij, Chris Jefferson aan de bas en Julian op keys.

De kers op de taart want het beste was voor op het einde bewaard. Eindelijk blues kon je zeggen. Met zijn warme soulvolle stem en een stevige band achter hem gaf Curtis een geweldig optreden, jammer dat we zolang hadden moeten wachten. ‘Low Down Dirt City’, ‘Blues Get Off My Shoulder’, ‘Nobody But You’, ‘Walk A Mile In My Blues’ of ‘I Know A Good Thing’...jongens wat een verademing. Prachtige mix tussen blues en soul, gebracht door een “master”. Schitterend eind voor deze editie.

Wat te onthouden van deze uitgave? De beste acts waren in de tent waar ook de meeste ambiance was. Het is wel goed om te trachten afwisseling te brengen maar ik vond de bands niet echt de goede keuzes. Weinig variatie, weinig animo op het hoofdpodium. Geen enkele band buiten Curtis Salgado, kon de vlam in de pan steken en dat is jammer. Maar enfin, toch een meer dan verdienstelijke poging van de organisatie en volgend jaar zien ze mij zeker en vast terug.

Texte Francais

Chez nos voisins du sud à Charleroi, ils sont maintenant prêts pour leur 23e édition. Dire que je n’ai fait que ma première visite à ce festival sympathique l’année dernière. Nous devons maintenant compenser les dégâts avec encore un très bon programme.
Cependant, cette édition n'est pas vraiment une édition de fête, mais est dédiée comme une sorte de "In Memoriam" à Michel Roccetti, fondateur du festival, qui est malheureusement décédé l'année dernière.
Au début, il était un peu incertain de savoir si cela continuerait, mais des gens se sont impliqués pour que ce projet soit un "hommage" à Michel et cette 23ème édition est un fait.
Bel emplacement sur le terrain de l’ancienne abbaye, en partie sur une grande scène entre les ruines et en partie sous le chapiteau de cirque de l’école de cirque présente sur place.

Malgré le temps pas trop beau, de fortes rafales de vent sur la route mais heureusement pas de pluie, nous nous sommes dirigés vers Fleurus, un bluesman ne peut être découragé par quelques gouttes d'eau et un peu de vent ... Cependant, le temps incertain avait probablement arrêté les gens. Peu de gens se sont présentés au début.

Le premier groupe a commencé dans la tente. Belge comme d’habitude et avec The Thyles Band, une découverte que j’ai faite à travers son dernier CD "Groovy Devil Woman" paru au début de cette année. Ce groupe est composé de Robert Vanderschueren (Guitare et Chant), Yvan Ducheyne (Harmonica et Chant), Philippe Debroux (Guitare), Frédéric Assy (Basse) et Pierre Damm (Batterie). Et qu’ils soient ici pour présenter ce disque plutôt agréable au grand public. Bonne idée de l'organisation. Tente principalement remplie de membres de la famille, d’amis et de die hards qui ne voulaient rien rater. Bel ensemble composé de chansons comme "No Fight Tonight", "Shake It", "Groovy Devil Woman" ou "Boogie Thing". Bon début de journée.

De la tente à la scène principale pour le premier acte, le Sébastien Hogge Quartet.  Cet homme, un guitariste belge, a été fortement influencé par SVR, mais aussi par des personnalités telles que Howlin Wolf, Elmore James et Muddy Waters. Au cours de sa carrière, il n'a pas seulement gouté du blues, mais également du rock, du funk et du jazz. Aujourd'hui, il n'était pas seul, mais était assisté par Antoine Dawans à la trompette, Jean Derby à la basse et Lionel Aquilina à la batterie. Pour moi une découverte totalement nouvelle parce que personnellement je n'avais jamais entendu parler de jeunot. Beaucoup de blues n'étaient pas impliqués et beaucoup de voix non plus. Un gig instrumental complet joué par 4 musiciens de haut niveau qui sont clairement formés jazzy. Un mélange de jazz et de funk avec une touche Miles Davis. Ils nous ont proposé des trucs comme "Little Blues", "Rock The Zoo", "Grandma", "Tiger Biker" ou "Harlem By Night". Parfois, les pas de danse nécessaires ont été ajoutés et une pincée de calypso a été découverte dans la musique. Musicalement de grande qualité mais pas vraiment "ma tasse de thé".

Retour à la tente, pour des gens plus connus avec Thomas Henry Rockestra, le projet de Tom van de Reydt et Henk van der Sypt. Un duo de blues rock avec des “couilles” et de la vitesse. Quiconque a déjà vu ces deux personnes au travail sait à quoi s'attendre. Covers avec plus que leur propre tournure, joué fermement et avec beaucoup d'adrénaline.

Il y avait déjà beaucoup plus de monde, car la petite tente était presque complètement remplie. Et ils avaient raison avec ce duo Anversois. Avec "Up Around The Band" de CCR, il était immédiatement clair que l'atmosphère était bonne. "Bad Case Of Lovin You" qui s'est parfaitement intégré à "Born To Be Wild" nous a conduits à un mélange de soul. Qu'en est-il de "I Feel Good", "Sex Machine", "Shake Your Moneymaker", "Hold On I Coming" "Soul Man" pour finir avec "Play That Funky Music" de Wild Cherry. Et malgré les problèmes techniques de Tom, cela ne gâchait pas le plaisir.

Le deuxième groupe sur la scène principale est le groupe Dalva. Une page blanche pour bibi ... Ce projet a été créé entre Rennes et Bruxelles et décrit leur musique comme "du blues du désert urbain". Un genre qui associe le blues à toutes ses racines africaines dans une sauce rock épicée. Nous verrons, disait  l'aveugle ... Certaines recherches sur l’internet m'ont déjà donné une idée et, avouons-le, cela ne semblait pas mal. Mais il existe une grande différence entre une vidéo sur YouTube et une expérience en direct. Alors attendez et voyez.

Le groupe est composé de Camille Weale (chant), Marolito (guitare, dobro et banjo), Julien Beghain (batterie), Mike Delaere (basse) et Erwan Salmon (sax). Le groupe a sorti un nouveau CD intitulé "Rails". Tout a bien commencé avec des paroles de poésie occasionnelles entre des chansons telles que "Dust", "Intoxicated Man", "Bluebird", "Rainin" ou "Me And The Devil". Lentement, cependant, l'ennui a commencé à frapper. De bons musiciens, oui, et une chanteuse avec une bonne voix, mais j'ai trouvé peu de variation dans ce qui a été apporté.

Tom et Henry ont ensuite terminé un deuxième set dans la tente bondée avant que nous puissions revenir sur la scène principale pour un projet quelque peu spécial: Roland, Stevo, Stubasa et Tim San Gang. Notre héros national, Roland, est entouré de Steven De Bruyn (harpe), Stubasa (taïko & Koto) et Tim Ielegems à la guitare. Une première pour la Belgique francophone s'avère, je ne connais personnellement pas une performance similaire en Flandre, mais soit. J'ai toujours des doutes sur ces projets Roland, ou très forts ou ennuyeux.

Le moment le plus fort a été celui où Michel Gérard, un homme très ému et ému aux larmes, a rendu hommage à son regretté bon ami Michel Roccetti.

Ma curiosité pour le nouveau projet a rapidement disparu après les deux premières chansons musicales. Tous assez expérimentaux et psychédéliques. La troisième chanson était un blues que nous pourrions dire à propos de "Big In Japan", mais après cela, j'ai abandonné et je n'étais plus seul car je voyais les gens se diriger vers le chapiteau du cirque pour l'acte suivant. Je suis sûr que cette performance pourrait plaire à un certain nombre de personnes, mais malheureusement, je n'y ai pas appartenu.

Le dernier à entrer dans la tente était M. Mike Sanchez, l'Anglais au "sourire ultrabrite ". Piano et boogies diaboliques ont dû mettre le feu à la tente. Pas de groupe cette fois, juste l'homme et son piano. Et assurez-vous qu’il a allumé le feu ici avec ses boogies contagieux et son rock and roll old school. Beaucoup de danseurs devant la scène et même sa fille go-go personnelle. Dites-le vous-même avec des chansons comme «Boppin» et «Rollin», «Autoroute 16», «Drinking Beer», «Rocket 88», «3 Months, 3 Weeks, 3 Days», «House Of Blues Lights» ou «Blueberry Hill». du bon vieux Fast Dominio, il est difficile de garder les jambes immobiles. Ambiance largement suffisante dans le stand et après Tom Henry, l'un des meilleurs moments de la journée.

Pour conclure, un grand homme. Fondateur des Nighthawks au début des années 70, premier chanteur avec le Robert Cray Band, membre de la fantastique formation Roomfull of Blues et chanteur / harmoniciste avec Santana, jep, nous parlons ici de Curtis Salgado. L'homme apporte une compilation de 50 ans de carrière. Avec lui, l'excellent guitariste et son accompagnateur permanent depuis 2015, Alan Hager. Ensemble, ils ont composé le beau CD "Rough Cut". Fabrice Bressouat est également présent à la batterie, Chris Jefferson à la basse et Julian aux keys.
La cerise sur le gâteau car le meilleur a été gardé pour la fin. Vous pourriez enfin dire blues. Avec sa voix soul chaleureuse et un groupe puissant derrière lui, Curtis a donné une excellente performance, dommage que nous ayons dû attendre aussi longtemps. "Low Down Dirt City", " Blues Get Off My Shoulder", "Nobody But You", "Walk A Mile In My Blues" ou "I Know A Good Thing" ... quel soulagement pour les gars. Beau mélange de blues et de soul, apporté par un "maître". Fin brillante pour cette édition.

Que retenir de cette édition? Les meilleurs actes étaient dans la tente où il y avait aussi le plus d'ambiance. C'est bien d'essayer d'apporter de la variété mais je ne pensais pas que les groupes étaient les bons choix. Peu de variation, peu d’enthousiasme sur la scène principale. Aucun groupe en dehors de Curtis Salgado ne pourrait enflammer le publique et c'est dommage. Quoi qu’il en soit, il s’agit là d’une tentative plus que méritoire de la part de l’organisation qui me reverra certainement l’an prochain.

Marcel